Een mishandeling, zakjes cocaïne in het gras, afgebladderde verf, geluidsoverlast en buren die elkaar niet meer zo goed kennen. Talina (49) woont sinds 2003 in de Zandbank en ziet haar wijk veranderen. De sociale controle neemt af en het gevoel van onveiligheid neemt toe. Toch voelt ze zich er thuis.

Haar dienst in de thuiszorg zit erop en ze kleedt zich gauw boven om. Haar man Marcel geniet van het zonnetje in de achtertuin. Talina woont samen met haar gezin sinds 2003 in de Zandbank in de Atolwijk. ‘Een bewuste keuze. Hier woonden veel jeugdvrienden van mijn man, het is er lekker groen en de woningen zijn ruim.’

Behulpzame buur
Talina is thuiszorgverpleegkundige en komt veel over de vloer bij mensen met onbegrepen gedrag. ‘Elk probleemgedrag heeft een oorzaak. Het helpt om naar datgene achter het gedrag te kijken.’ Dit doet ze tijdens haar werk, maar ook in haar eigen buurt. Ze is ‘behulpzame buur’, getuigt de sticker op de voordeur. ‘Buren kunnen bij mij aanbellen als ze hulp (ook al is het iets kleins) nodig hebben. Ik weet hoe moeilijk het is om hulp te vragen en te krijgen. Door elkaar beter te leren kennen, kun je samen zorgen dat het veiliger wordt. Als ik mijn buurvrouw een paar dagen niet heb gezien, bel ik bij haar aan om te vragen of alles goed gaat.’

De realiteit is weerbarstig. ‘Om me heen tel ik zo al acht woningen die worden onderverhuurd. Sommige schuurtjes worden zelfs bewoond’, vertelt ze. ‘Oost-Europese mannen en vrouwen betalen 400 euro per maand voor een kamertje. Regelmatig krijg ik briefjes in de brievenbus met de vraag of wij ons huis niet willen verkopen aan investeerders. We hebben er last van, maar het is logisch dat het gebeurt. Ook mijn kinderen kunnen geen huis vinden.’

Elkaar leren kennen
‘De groene strook achter ons huis is inmiddels bebouwd. Hier staan nieuwsbouwwoningen, die werden opgeleverd in coronatijd. We hebben niet de kans gehad om een goede start met elkaar te maken. Dat is jammer, want als je elkaar kent, kun je meer van elkaar hebben. Je begrijpt elkaar beter.’

‘De verbinding mist. En dat is een maatschappelijk thema. Mensen oordelen in plaats van dat ze met elkaar een gesprek te voeren. Neem misdaad anoniem. Oftewel: naai je buurman een oor aan zonder dat je diegene zelf hebt gesproken en het verhaal erachter hoort. Het zorgt voor verdeling in plaats van verbroedering.’

‘Een oplossing? Had ik die maar!’, lacht ze. ‘Dat je elkaar kent in een straat of buurt. Dit leidt tot een veiliger gevoel. En wanneer je bij de gemeente, politie of veel andere organisaties aanklopt met een probleem of klacht, moet er écht wat gebeuren. In de zorg werken we multidisciplinair. Dit doen we onder andere door vanuit verschillende expertises te kijken én aandacht te hebben voor de mens achter de vraag of klacht. Niemand is een klier voor z’n plezier.’